پدر و مادرهایی هستند که از فرزند نوجوان خود گله و شکایت دارند و اظهار می دارند که «من نمی توانم با فرزند جوانم رابطه برقرار کنم، گویا من با یک زبان دیگری با او صحبت می کنم، او اصلا نمی فهمد من چه می گویم» جای تعجب است که فرزند چنین پدر و مادری هم همین احساس را دارد و می گوید «صرف نظر از آنچه می گویم، برای پدر و مادرم آنچه گفته می شود معنی ندارد و من هیچ موقع نتوانستم پدر و مادرم را در حال ببینم که به حرف های من گوش کنند». مادری اظهار می داشت «من خیلی خوشحالم که فرزند نوجوان من در مقابل گفته های من هیچ نمی گوید». فرزند نوجوان چنین مادری می گوید «مادر من نمی خواهد با من گفتگو کند . او می خواهد فقط سخنرانی کند و اگر من هم صحبتی کردم بلافاصله از من انتقاد می کند ، بنابراین بهتر است با ماردم گقتگو نکنم». برقرار کردن رابطه، کار ساده ای نیست و بسیار مشکل است؛ این رابطه خواه رابطه ی بین کارفرما و کارگر باشد و خواه بین زن و شوهر و یا مشکل تر از آن برقرار کردن رابطه ی صحیح بین والدین و فرزندان، مخصوصا در دوران پرمخاطره ی جوانی بسیار مشکل است. موانعی که در راه ایجاد ارتباط بین پدر و مادر و فرزند وجود دارد باید از بین برود و شکسته شود. با وجودی که فرزندتان نمی تواند تمام مسایل و مشکلات درون خود و رابطه ی خود را با همسالانش برای شما بیان کند ، ولی او مایل است با پدر و مادر خود رابطه داشته باشد، زیرا برای جوانان فامیلی که در آن رشد کرده اند بسیار مهم است و محل امن و جایگاه حمایت از آنهاست و آنها احساس می کنند که وابسته به آن فامیلند. نوجوان ها به علت حس استقلال طلبی که دارند در حالی که می خواهند قسمتی از علاقه و یا رفتارشان برای خودشان محفوظ باشد و استقلال داشته باشند، همچنین می خواهند که پدر و مادر به آنها توجه کنند و کاملا در اختیار آنها باشند و از حمایت آنها در جهت خواسته های خود برخوردار باشند . نوجوان انتظار دارد که اگر اشتباهی هم کرد ، این اشتباه مورد قبول پدر و مادر قرار گیرد و این اشتباه نیز جرء رشد طبیعی هر انسان نوجوانی است. پدر و مادر باید ببینند فرزند نوجوانشان درباره ی چه موضوعی مایل است با آنها صحبت کند ؛ وقایع یا آنچه که در مدرسه می گذرد و یا در مورد دوستان خود. پدر و مادر باید در مورد همان مسایل با نوجوانانشان صحبت کنند ، این گفتگو نباید کوتاه و با دو کلمه خاتمه پیدا کند و موقعی که صحبتی دست داد آنگاه گفتگو در هر موضوعی و در هر زمینه ی اساسی باید انجام گیرد. در این باره دوباره ذکر می کنیم که گوش دادن به صحبت های فرزندان باید از صمیم قلب باشد و در حین صحبت کردن تمام حواس خود را به فرزند خود دهیم تا اهمیت دادن ما به او ، برایش اثبات شود و از این گفتگو نتایج بهتری حاصل شود. باید در نظر داشته باشید که نوجوان شما در اوایل دوران جوانی (10 تا 13 سالگی) به آینده ی خود فکر نمی کند و به حالا و همین زمان فکر می کند و به او نمی توان گفت که اگر درس نخوانی ، به تحصیلات عالی و دانشگاهی دست پیدا نخواهی کرد و در آینده شغل خوب و مهم و یا ازدواج موفقیت آمیزی در سنین بزرگسالی نخواهی داشت ، زیرا در اوایل دوران جوانی فرزند نوجوان شما نمی تواند رابطه ی بین حال آینده ی خود را در فکر خود بپروراند و طرح نماید. اگر فرزند نوجوان شما در یک زمان در صحبت کردن و رابطه برقرار کردن با شما امتناع کرد ، شما نباید در آن جهت اصرار کنید، زیرا این حالت قسمتی از رشد طبیعی دوران کودکی است و ناشی از احساس استقلال طلبی است که در خود حس می کند . فرزند نوجوان شما ممکن است در خلال یک روز در مدرسه و یا در محیط داخل یا خارج تحت فشار و هیجان قرار گیرد ، بنابراین شما باید اظهار دارید که در اختیار او هستید و او حس کند که شما در اختیار او هستید و او می تواند هر موقع که بخواهد نزد شما بیاید و با شما رابطه برقرار کند و مورد حمایت شما قرارگیرد.
تعداد مشاهده
(1746)
نظرات
(0)